Paphiopedilum parishii

(Rchb. f.) Stein 1894
Podrodzina: Cypripedioideae
Podrodzaj: Paphiopedilum
Sekcja: Pardalopetalum

 

Foto: © Jerzy Dziedzic. Wszelkie prawa zastrzeżone.

Paphiopedilum parishii

Synonim: Cypripedium parishii Rchb. f., Cordula parishii (Rchb. f.) Rolfe, Selenipedilum parishii André.  

Występowanie:

Birma i Tajlandia. Rośliny te spotyka się w Birmie w regionie Wyżyny Shan na wysokości 1250-1370 m oraz w górach zachodniej i północnej Tajlandii. Paphiopedilum parishii rośnie zwykle na zboczach o wystawie wschodniej, w cieniu, przy niewielkim poziomie światła. Rośnie epifitycznie na środkowych lub dolnych gałęziach drzew, 3-5 m powyżej gruntu, ale rośnie także w grubych mchach na głazach lub na korzeniach paproci drzewiastych.   

Klimat:

Skrajne zanotowane temperatury to 37°C i 0°C.
Średnia wilgotność waha się od 44% na początku wiosny do ponad 80% latem.
Opady od 0 mm w styczniu do 284 mm w lipcu.
Średnie temperatury (dzień/noc) od 21,7/7,2°C w styczniu do 29,4/18,8°C w czerwcu.
Okres kwitnienia: Kwitnie przez cały rok, z maksimum w lecie.

Uwagi różne:

Okres kwitnienia podawany w danych klimatycznych oparty jest na raportach hodowców. W naturze rośliny te kwitną wczesnym latem.  

Uwagi dotyczące hybryd:

Liczba chromosomów wynosi 2n = 26.

 

Informacje o roślinie i kwiatach:

Wielkość i typ rośliny:

Jest to duża roślina epifityczna lub naskalna, która może tworzyć gęste lub nieco rozrzucone wzdłuż kłącza skupiska przyrostów.  

Pseudobulwy/łodyga:

Dość długi pęd jest otoczony dwurzędowo ułożonymi, obejmującymi go, podłużnie złożonymi podstawami liści. 

Liście:

Liście mają do 45 cm długości i 4,0-7,5 cm szerokości. Każdy przyrost ma 5-8 rozłożonych do łukowato wygiętych liści, o kształcie podłużnym do paskowatego, z rozszczepionym wierzchołkiem, o kolorze jasno-zielonym. Wzdłuż środkowego nerwu mają wyżłobienie dając w przekroju kształt litery V, zwłaszcza przy podstawie.  

Kwiatostan:

Kwiatostan ma do 60 cm długości. Sztywny, wyprostowany pęd jest jaskrawo zielony i pokryty puszystymi włoskami. Przylistki są jajowate w kształcie, ostro zakończone, rozdęte, mają około 4 cm długości i okrywają owłosione zalążnie na około trzech czwartych ich długości.

Kwiaty:

4-8 w każdym kwiatostanie. Kwiaty mają do 17 cm wysokości i 12 cm średnicy. Płatek grzbietowy jest bladożółty z podłużnymi zielonymi żyłkami, a płatek dolny (synsepalum) jest podobny w kolorach do płatka grzbietowego. Płatki okółka wewnętrznego są zielone przy podstawie z kilkoma rozproszonymi czarniawymi plamkami, ale na górnej połowie stopniowo nabierają koloru czarniawej purpury z bladymi obrzeżeniami. Warżka jest intensywnie zielona, nasycona brązowawą purpurą. Jej boczne działki są intensywnie zielone i często mają brązowawo-purpurowe plamki. Płytka komory pyłkowej jest żółta z zielonym marmurkowym wzorkiem. Wyprostowany płatek grzbietowy ma długość 3-5 cm i szerokość do 2,5 cm. Jest on eliptycznie-podłużny, ma wąską podstawę, jest ostro zakończony, ze zgrubieniem na spodzie. Jego boczne krawędzie zawijają się do tyłu, a górna część blaszki wychyla się do przodu. Płatek dolny jest podobny, ale mniejszy niż płatek grzbietowy i ma 2 zgrubienia na spodniej stronie. Długie, paskowate płatki okółka wewnętrznego mają około 12 cm długości, 1,2 cm szerokości i są kilkukrotnie skręcone na całej długości. Przy podstawie są poziomo rozłożone, ale szybko zakrzywiają się w dół i zwisają. Warżka, która zwęża się w całkiem wąski wierzchołek, ma kształt odwróconego hełmu i dużą gardziel. Ma do 4,5 cm długości i do 2,3 cm szerokości oraz wąskie boczne działki, które zaginają się do środka. Płytka komory pyłkowej ma do 1,4 cm długości i 0,7-0,9 cm szerokości. Jest jajowato-podłużna z zatoczką na szerszej przedniej krawędzi i ze znacznym ząbkiem przy podstawie.  

Tłumaczenie: Grażyna Siemińska


-----------------  U P R A W A  ----------------

Temperatura:

Roślina o umiarkowanych wymaganiach cieplnych.

W lecie średnia temperatura dnia wynosi 26-28°C, nocy 19°C, co daje różnicę dobową 7-9°C. Najcieplejsze dni występują wiosną, kiedy średnia temperatura dzienna wynosi 29-31°C.  

Światło:

12000-18000 luksów. Cały czas należy zapewniać silny ruch powietrza. Niektórzy hodowcy z Anglii podają, że uprawiają te rośliny z powodzeniem przy znacznie wyższym poziomie światła.  

Podlewanie:

Opady deszczu są bardzo obfite od późnej wiosny do początków jesieni, następnie ich poziom gwałtownie obniża się i następuje 6-7 miesięczny okres suchy. Rośliny w uprawie powinny być intensywnie podlewane od wiosny do wczesnej jesieni, z lekkim tylko przeschnięciem podłoża pomiędzy kolejnymi podlewaniami. Należy jednak zwrócić szczególną uwagę, aby podłoże nie było rozmokłe ani zleżałe. Jesienią podlewanie należy ograniczyć.  

Nawożenie:

Rośliny należy nawozić co tydzień 1/10-1/4 zalecanej dawki nawozu dla storczyków. W okresie aktywnego wzrostu rośliny można nawozić nawozem wysokoazotowym. Pod koniec lata i jesienią przechodzi się zwykle na nawóz wysokofosforowy. Niższa zawartość azotu a wyższa fosforu wpływa korzystnie na kwitnienie w następnym sezonie i pomaga nowym przyrostom osiągnąć dojrzałość przed zimą. Należy zapobiegać gromadzeniu się soli mineralnych w doniczce, co wymaga standardowego przepłukiwania podłoża.  

Podłoże:

Podłoże powinno być luźne, dobrze przepuszczalne i powinno utrzymywać wilgoć bez nasiąkania. Te duże rośliny mają grube, mięsiste liście, które są wyjątkowo ciężkie, więc doniczki mogą się łatwo przewracać. Dlatego są zwykle sadzone do ciężkich, raczej płaskich doniczek o szerokiej podstawie. Rośliny będą lepiej rosły, jeżeli przesadzimy je co roku, zanim podłoże zacznie się rozkładać. Hodowcy w Anglii podają, że rośliny dobrze rosną posadzone w koszykach z podłożem z mchu, korzeni paproci Osmunda i węgla drzewnego, o ile są intensywnie podlewane w okresie wzrostu, a przesuszane w pozostałym okresie. Przesadza się je zwykle przy końcu zimy lub na początku wiosny. Jeżeli w tym okresie akurat kwitną, to przesadza się natychmiast po kwitnieniu.  

Wilgotność powietrza:

70-80% w czasie okresu wegetacyjnego, ale przy końcu okresu suchego, przez 2-3 miesiące pod koniec zimy i na początku wiosny spada do 45-50%. 

Okres spoczynku:

Najniższe temperatury występują przy końcu jesieni i na początku zimy.  W okresie spoczynku średnie temperatury dnia wynoszą 21,7-23,9°C, a nocy 7,2-8,2°C, z amplitudą 8,2-10,4°C. Od jesieni aż do wiosny opady w naturalnym siedlisku są bardzo niskie. Nawet jednak w okresie suchej zimy dostępna jest dodatkowa wilgoć, której dostarcza gęsta rosa i mgły. Jednak w okresie 1-2 miesięcy pod koniec zimy warunki są jasne, ciepłe i suche, a wilgotność tak niska, że nie występuje nawet poranna rosa  Przez większą część zimy rośliny muszą przesychać między podlewaniami, ale nie powinny pozostawać suche przez zbyt długi okres czasu. Jednak podczas 1-2 miesięcy pod koniec zimy lub na początku wiosny okres między podlewaniami powinien zostać wydłużony. W większości miejsc uprawy odpowiednią wilgoć zapewnią okazjonalne poranne zamgławiania pomiędzy niezbyt częstymi podlewaniami. Z nawożenia należy zrezygnować całkowicie aż do wiosny, gdy znów wznawia się silniejsze podlewanie. Choć tylko zimna i sucha zima zapewni odpowiednie kwitnienie, to jednak spoczynek nie musi być chyba tak długi i zimny, jak to podają tabele klimatyczne. Hodowcy podają, że rośliny te zakwitają nawet po lekkim tylko okresie spoczynku.